فاوست
جمعه, ۵ خرداد ۱۴۰۲، ۰۱:۱۵ ب.ظ
چه بر سرم آمده؟ گویی مانند فاوست روحم را فروخته ام؛ و چه هزینه ی گزافی. دیگر قلبی را حس نمی کنم که بتپد. چقدر غیرانسانی. چقدر منزجرکننده. چقدر تاریک.
طبقه بندی موضوعی
-
از کتاب ها
(۶) -
از لحظه ها
(۹)
بایگانی
- فروردين ۱۴۰۳ (۱)
- مهر ۱۴۰۲ (۱)
- تیر ۱۴۰۲ (۱)
- خرداد ۱۴۰۲ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۲)
- فروردين ۱۴۰۲ (۶)
- شهریور ۱۴۰۱ (۱)
- مرداد ۱۴۰۱ (۱)
- تیر ۱۴۰۱ (۱)
- دی ۱۴۰۰ (۱)
- شهریور ۱۴۰۰ (۲)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۱)
- خرداد ۱۴۰۰ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۱)
- مهر ۱۳۹۹ (۱)
- مرداد ۱۳۹۹ (۳)
- تیر ۱۳۹۹ (۵)
- خرداد ۱۳۹۹ (۸)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۵)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱)
آخرین مطالب
- ۰۳/۰۱/۰۹زن پلید
- ۰۲/۰۷/۰۱نیمه شب
- ۰۲/۰۴/۱۷نیمه شبی زنده
- ۰۲/۰۳/۰۵فاوست
- ۰۲/۰۲/۱۵مهتاب
- ۰۲/۰۲/۰۲بی عنوان
- ۰۲/۰۱/۲۱از اعترافات
- ۰۲/۰۱/۱۵شبانه
- ۰۲/۰۱/۱۴جوانی
- ۰۲/۰۱/۱۳چشم ها
پیوندهای روزانه
پاسخ:
دقیقا، "زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت" :) مرسی از نظرتون
دقیقا، "زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت" :) مرسی از نظرتون
بخش زیادی از تنهایی ما را عدم در بر گرفته
کاری جز پذیرش نمیشه کرد
انکار مارو به راه هایی میبره که بی راهه یک شوخی محسوب میشه در مقابلشون
و پذیرش بدون رنج میسر نیست
پاسخ:
خوشبختانه انسان تغییر میکنه و خوشحالم که علیرغم این که، این پست رو در اون لحظات صادقانه نوشته بودم اما دیگه موضوعیت نداره برام. ممنون از نظرتون:)
خوشبختانه انسان تغییر میکنه و خوشحالم که علیرغم این که، این پست رو در اون لحظات صادقانه نوشته بودم اما دیگه موضوعیت نداره برام. ممنون از نظرتون:)
تجربه‌ی این حال را در این چند بیت حافظ به روشنی حس می‌کنم:
در این شبِ سیاهم گم گشت راهِ مقصود
از گوشه‌ای برون آی ای کوکبِ هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نَیَفزود
زِنهار از این بیابان وین راهِ بی‌نهایت