نیمه شبی زنده

بزرگسالی توأم با خویشتن داری است. یحتمل حتی نوعی رواقی گری. دست کم برای من این گونه بوده است. نمی دانم چرا تصمیم گرفتم امشب بنویسم. گویی می خواستم بگویم آدمیان گونه ی خویش را با سیلی سرخ می کنند ورتر. و تو این را خیلی خوب می دانی. گاه می خواهم آنان که در سکوت اندوه را به دوش می کشند در آغوش بگیرم و بگویم میفهممت و تو را بسیار عزیز می دارم.