از رنج ها

یگانه راه شناخت آدمی، شناخت رنج های اوست. این جمله را در ذهنم درست در همین لحظه احساس کردم، نمی دانم پیش از این، آن را از کسی شنیده بودم یا نه؟ اهمیتی هم ندارد. زندگی دون است، حتی در لحظات شادی، در سرازیری بدتر شدن می غلتد. راه گریزی نیست، نمی توان تمامیت خویشتن را پنهان کرد که مورد تعدی روزگار قرار نگیرد. نمی توان عزیزان خویش را از سالخوردگی محافظت نمود، از چروک ها. از زانو دردها. از استهلاک. ما مستهلکان ناتوان، باید هر آن چه را دوست می داریم، در آغوش بفشاریم پیش از آن که برود. اشیاء اهمیتی ندارد، تقریبا هیچ اهمیتی، اما الامان از انسان ها! این موجودیت های یگانه. این بندهایی که ما را به این حیات مکدر گره می زنند.