از «ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد»
ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد، مرا به یاد قهوه ی سرد آقای نویسنده انداخت، اگر چه که سیر داستانی و محتوای آن به مراتب قوی تر بود. شاید به دلیل فضاسازی ها و دیالوگ ها. دوستش داشتم اما فقط همین. شاید وقتی کتاب ها زودتر از آنچه که باید تمام می شوند این چنین حسی را تجربه می کنم. کاراکترهای داستانی باید آن قدر پرداخته شوند که دل بریدن از آن ها مانند جدایی از دوستی نزدیک باشد در غیر آن صورت با آن ها همراه نمی شویم. «آگاهی از زندگی و آگاهی از مرگ»: آنچه قرار بود به یاد بیاوریم، لیکن فکر می کنم آگاهی از مرگ می تواند شوق به زندگی را به وجود بیاورد، نه آن که لزوما به آن معنا دهد. چرایی زیست ما مقوله ای مجزاست. مفهوم همیشگی “زندگی کن!» تکرار شد. برای مدتی از این جملات شگفت انگیز لذت می بریم، چقدر سانتیمانتال! «زندگی کن» گزاره ای مزخرف است، آدمی در دون ترین شرایط هم می زید، حتی یحتمل لذت می برد. سوال این است که لذت های آنی پتانسیل آن را دارند که برای طولانی مدت به زندگی معنا ببخشند؟ گمان نمی کنم. این مفهوم لذت-محوری همان قدر احمقانه است که مفهوم اجتناب گرایی. اولی دور باطل است، دومی ملال تام. اولی لگام گسیختگی صرف است که راه به مغاک دارد، دومی زجر ممتد و خودزنی عبث. تخدیرهای موقت و لذت های آنی راه به نارضایتی در مدتی مدید می برند. بنابراین «زندگی کن» ناقص است، زندگی کردن حتی به آن روش که می خواهی درست مانند بندبازی نیازمند ایجاد تعادل است. روش خودت، عادت خودت را شکل می دهد و عادتت کسالتت را، سپس ملول و فسرده، به دنبال روش جدیدی برای زندگی کردن خواهی گشت و این چرخه تمامی ندارد.
بحث جالبی که در سیر داستان جای گرفته بود، مفهومی بود با عنوان “حقیقت مجزا” خصوصا در دیالوگ زیر:
«ما آسان ترین راه خروج از مشکلات را انتخاب کردیم: حقیقت مجزا»
می خواستم راجع به آن بنویسم، لیکن ترجیحم این است که آن را به پس از خواندن کتاب های دیگر در این زمینه موکول کنم، چون اطلاعات ذهنیم منسجم و بامعنا نیست.
