از وهم ها
پنجشنبه, ۲ مرداد ۱۳۹۹، ۰۱:۱۳ ق.ظ
آدمی، این موجود عزیز، رنج هایش را چنان دوست دارد که در تلاش برای تقدیس آنان فرسوده خواهد شد.
پی نوشت: دست ها را دیده ای؟
طبقه بندی موضوعی
-
از کتاب ها
(۶) -
از لحظه ها
(۹)
بایگانی
- فروردين ۱۴۰۳ (۱)
- مهر ۱۴۰۲ (۱)
- تیر ۱۴۰۲ (۱)
- خرداد ۱۴۰۲ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۲)
- فروردين ۱۴۰۲ (۶)
- شهریور ۱۴۰۱ (۱)
- مرداد ۱۴۰۱ (۱)
- تیر ۱۴۰۱ (۱)
- دی ۱۴۰۰ (۱)
- شهریور ۱۴۰۰ (۲)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۱)
- خرداد ۱۴۰۰ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۱)
- مهر ۱۳۹۹ (۱)
- مرداد ۱۳۹۹ (۳)
- تیر ۱۳۹۹ (۵)
- خرداد ۱۳۹۹ (۸)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۵)
- فروردين ۱۳۹۹ (۱)
آخرین مطالب
- ۰۳/۰۱/۰۹زن پلید
- ۰۲/۰۷/۰۱نیمه شب
- ۰۲/۰۴/۱۷نیمه شبی زنده
- ۰۲/۰۳/۰۵فاوست
- ۰۲/۰۲/۱۵مهتاب
- ۰۲/۰۲/۰۲بی عنوان
- ۰۲/۰۱/۲۱از اعترافات
- ۰۲/۰۱/۱۵شبانه
- ۰۲/۰۱/۱۴جوانی
- ۰۲/۰۱/۱۳چشم ها
پیوندهای روزانه
پاسخ:
شاعرانه است، اما این خودآزاری شاعرانه ی نوع بشر روح را می آزارد.
شاعرانه است، اما این خودآزاری شاعرانه ی نوع بشر روح را می آزارد.
۰۲ مرداد ۹۹ ، ۰۳:۱۰
الف یاء
الف یاء
خودآزاری نیست، نقصان ذاتی طبیعته.
پاسخ:
بله، البته. اما قسمتی از این رنج دوستی ما، ناشی از کهن الگوها و نهادینه شدن اونا طی سال های متمادیه.
بله، البته. اما قسمتی از این رنج دوستی ما، ناشی از کهن الگوها و نهادینه شدن اونا طی سال های متمادیه.
رنجی را که نمی‌توان دفع کرد، باید در آغوش کشید.