در بخشی از سخنی از کافکا این گونه آمده بود: «..you are poetry material..» شگفتا! به چه میزان این توصیف مرا گرفت! از آن رو که شأن عشق انعکاسی از شأن معشوق است، معشوق باید بتواند مضمون باشد؛ مضمون ادبیات یا هنر. آن گونه که بتوان گفت: تو شعری و شعر تو را سزاست، تو خودْ هنری و هنر، زیبنده ی توست.
من با عوام و دیدگاه هاشون به عشق کاری ندارم
اما موسیقی متن یک رویداد هماهنگ با همون رویداد اتفاق می افته اگه غمگین باشه اگه شاد باشه اگه پویا باشه و حتی اگه یکنواخت باشه
اینجوری عاشق خودش رو تمام و کمال در معشوق متبلور میکنه
انگار که از یک وجود هستند اینجوری همراهی و همدلی خلق میشه
میگم
ساده اس ولی عمیق
بله
عصیان وسوسه کننده اس
اما از دید من عشق مثل گوش کردن به سمفونی بتهوون میمونه ما با گوش کردن بهش نیاز تودمون رو به فکر کردن برطرف میکنیم
اما توقعی نداریم که عشق متقابل دریافت کنیم
از دید من عاشق هم تا مرحله دفع نیاز از عشق جلو میره و در عشق واقعی اصراری بر دریافت اون نیست
و البته این با کهن الگو ها مغایرت داره
اتفاقا عصیان هم در همین ساختار شکنی و متفاوت خواستن هست
من هم نسخ تغییر هستم اما باید مراقب کارکتر خودمون هم باشیم
Mahyar Ehsani
.
گفت: «چه قدر شبیه توام. هم‌خون تو، خونی که در صبح‌های خنک از رگ‌های‌ام مثل شراب داغی می‌گذرد. چه‌قدر به هم شبیه‌ایم.» گفت: «خیلی. کلاریسا. ما ترانه‌ی دوصدایی هستیم. مماس بر هم، فکرهای‌مان یکی هستند. در خیابان نگاه‌مان به یک پر مضحک یک کلاه خیره می‌شود، در یک لحظه. هر دوی‌مان یک‌باره کنجکاو یک پیراهن می‌شویم.»
پل موران
به عقیده من یک عاشق واقعی باید موسیقی متن زندگی معشوق باشه :)
ساده اس ولی عمیق